‘Als de pieper gaat, race ik als de brandweer naar de kazerne’

Overdag docent, in haar vrije tijd een held: Wendy de Groot-Elzinga (43) uit Burgum is al achttien jaar brandweervrijwilliger in haar dorp. "Het begon met een oproep vanuit de gemeente. Ik voelde me meteen geroepen. De actie, de adrenaline en een bijdrage leveren aan de maatschappij. Nu is het mijn verslaafde hobby."

Eerst combineerde ze dit met haar baan als ‘badjuf’ in Burgum. En sinds 2019 met die van zwemdocent en coach bij het CIOS, nu onderdeel van Firda Heerenveen. Lessen die ze bij de brandweer heeft geleerd, neemt ze mee naar haar studenten. "Denk aan oplossingsgericht denken, snel schakelen, uitdagingen aangaan en dat niet elke situatie hetzelfde is. Ook leer ik ze reddingstechnieken bij het keuzedeel lifeguard. Een mooie wisselwerking."

Altijd aan 

"Waar ik ook ben, als de pieper gaat, sta ik binnen 3 minuten in de kazerne. Zowel ’s nachts als overdag. Behalve als ik voor de klas sta in Heerenveen, dat is te ver weg." Je moet het maar kunnen: altijd aan staan en zonder erbij na te denken in actie komen. Toch is dat voor Wendy realiteit. "Tijd om te schakelen heb je niet. Het brandweerpak hangt in de kazerne klaar en binnen 5 minuten zijn we weg."

Brandweer Burgum heeft vier ploegen van zeven personen: een chauffeur, een bevelvoerder, vier manschappen en een reserve. Via een inschrijfsysteem geven ze aan wanneer ze beschikbaar zijn. "Ik moet de volgende dag wel weer fris en fruitig voor de klas staan. Soms met maar een paar uurtjes slaap. Dat hoort erbij. Maar het geeft mij heel veel voldoening."

Geen uitruk is hetzelfde
Wendy behoort tot de manschappen. ,,Ik stap brandende gebouwen binnen, red mensen uit auto’s, ik ben oppervlakteredder en ik zit in het opvangteam: Team Collegiale Opvang (TCO). Dit houdt in dat ik ook nazorg verleen. Gemiddeld rukt onze kazerne drie keer per week uit. Voor het redden van een koe uit een gierkelder tot een kat uit de boom, van het blussen van een brandend huis tot een brandje langs de weg en van mensen redden bij een ongeval tot afgaan op een melding met gevaarlijke stoffen. Geen uitruk is hetzelfde.”

De eerste keer 

"Mijn eerste melding herinner ik me nog goed. Ik was zó zenuwachtig toen de pieper ging, ik kreeg mijn schoenen nauwelijks aan. Eenmaal daar waren mensen in paniek. Hun schoorsteen stond in brand. Gelukkig was de brand snel onder controle en konden we het huis redden. Dat geeft een goed gevoel. Ook mooi om te zien hoe alle hulpdiensten bij zo’n melding samenwerken: politie, brandweer en ambulance. We hebben elk ons eigen expertise, en toch helpen we elkaar." 

Familie 
"Het groepsgevoel bij de brandweer is magisch" vertelt ze vol trots. "Het voelt als familie. We oefenen om de week op dinsdagavond zodat we bij blijven. Denk aan brand blussen, auto knippen, een rondleiding door een groot bedrijf in de buurt en slachtoffers zoeken in een pand. We zijn op heel wat scenario’s voorbereid. Na afloop zitten we met z’n allen na. Dat zorgt voor verbroedering." 

Over het feit dat ze een van de weinige brandweervrouwen is, is ze erg duidelijk: "Ik doe niet onder aan de rest." Dat blijkt ook uit de tweejaarlijkse brandweerkeuring die ze moet ondergaan. "Die heb ik steeds goed doorlopen." Met brandweerpak en bepakking van 20kg lood en ademlucht om, beklimt ze onder andere 100 traptreden. Daarmee laat ze zien dat ze uit het juiste hout is gesneden.